Dag 12 – 24 september

Vandaag hadden Otje en ik dienst bij de antilopen. Het was een beetje een rommelige dag, want we konden Mekay steeds niet vinden en hebben dus vooral klusjes uit eigen initiatief gedaan. Voor tea-time hebben we de waterbakken schoongemaakt & gevuld en de hele antilope alley geveegd. Mekay bleek weg te zijn omdat hij fruit en groente was gaan halen. Na tea-time was Mekay opnieuw spoorloos.. We hebben even gewacht, maar zijn toen maar de planten water gaan geven:p Het was erg grappig, want net toen Mekay aan kwam lopen was ik in gevecht met de waterslang. Helaas verloor ik, waardoor ik een ‘lekkere’ koude douche kreeg.. en Mekay en Otje lachten me gewoon uit! Maar toen Mekay de sprinklerinstallatie in het verblijf van Turk (ik weet niet hoe zijn soort heet..) aan wilde zetten, verloor hij hetzelfde gevecht als ik daarvoor had. Hij had duidelijk niet geleerd van mijn fout en nu was het mijn beurt om hem uit te lachen. En toen hij zich omdraaide kwam ik al helemaal niet meer bij, want het leek net alsof hij in z’n broek gepist had! Otje en ik huilden bijna van het lachen..! Hij had zelf alleen niet door dat hij zo’n vlek in z’n broek had, was het nog grappiger en schattige maakte. Mekay is al 56, maar echt super aardig en altijd vrolijk. Hij lachte gelukkig dus zelf ook hard mee.

Nadat de sprinkler goed aangesloten was, zijn we met z’n 3en takken gaan verzamelen. Oftewel: Mekay klom telkens bizar hoog in een boom (waar de groenste blaadjes zijn), chopte de takken met een gigantisch hakmes en gooide ze vervolgens naar beneden. Met weer wat nieuwe krassen op mijn been hebben we uiteindelijk alle takken verdeeld over de verblijven. Toen we vroegen wat we verder nog konden doen, noemde hij alle klusjes op die we die ochtend al uit ons zelf hadden gedaan. We hoopten stiekem dat we nu klaar zouden zijn, want het was echt ontzettend warm, maar helaas.. we moesten helpen met het kappen van Lantana (dat onkruid). Gelukkig was er in het verblijf al wat schaduw en hadden we wat vrolijke muziek op mijn telefoon aan staan. Om half 5 had ook Mekay er geen zin meer in en mochten we onze welverdiende duik nemen (A)

In de avond hebben we met bet grootste deel van de groep kaartspelletjes gespeeld. De Zweedse dames kenden er een hoop, maar we zijn uiteindelijk bij 1 spelletje blijven hangen :p ruiten 7. We hebben erg gelachen, een hoop mislukte selfies gemaakt en zijn uiteindelijkrond een uur of 10 gaan slapen. Eindelijk weer een keer zonder baby’s J

Dag 13 – 25 september: Matopos!

Jeeej vandaag is ons uitje naar Matopos National park! Samen met de 4 Zweedse dames en Tessa zat ik om kwart over 7 aan het ontbijt. Nicky bracht ons vervolgens naar onze guide voor vandaag: Ian. Toen hij ons tegemoet kwam lopen schoten we allemaal een klein beetje in de lach, want hij had extreem lange benen en droeg een echt ieniemienie broekje!:p Na een korte plaspauze stapten we in onze auto voor vandaag, een echte open safari car^^ Het was ongeveer een uur rijden en we waren alle 6 nog nooit zo blij geweest met onze dikke truien, want man wat was het koud!! Het park was vanaf minuut 1 echt al prachtig om te zien. We reden eerst naar een hoge berg, en zagen toen al de eerste zwijnen. Vanaf dit moment begonnen ook meteen al Ian’s verhalen over het park en de dieren, man wat wist hij veel :o eenmaal aangekomen bij de berg stapten we uit de auto en begon onze klim omhoog.. off wat zwaar, en het was nu al ongeveer 28 graden. Vanaf de top hadden we uitzicht over bijna het hele park. En wauw wat is Afrika toch geweldig mooi! Vanaf de top hadden we een perfect overzicht om de neushoorns te lokaliseren. We hadden erg geluk, want niet zo ver van ons vandaan lag een groep van wel 11 rhino’s te slapen! Na de klim bergafwaarts en een mort ritje naar de neushoorns bleek dat we zelf nog meer geluk hadden : een moeder had zich namelijk samen met haar zoontje bij de groep gevoegd!:)

We liepen allemaal braaf achter Ian aan, terwijl hij ons vertelde over de groep en wat te doen als ze agressief of bang zouden worden. Het was een groep witte neushoorns, welke een stuk minder agressief zijn dan de solitaire zwarte neushoorns, en dat Ian ze goed kende werd al snel duidelijk. Ian is geboren in Zimbabwe en opgegroeid in Matopos. Hij kent alle neushoorns al vanaf de geboorte (of erg jong), waardoor we al snel op nog maar 10 meter afstand van decoder en haar zoontje stonden. Aaah wat was dit spannend, eng en geweldig mooi tegelijk!

We hebben ruim een half uur bij de groep op de grond gezeten terwijl Ian zijn verhalen vervolgde. Het gaat, zoals misschien wel bekend, helemaal niet goed met de neushoorn vanwege de stroperij en ondanks dat de aantallen op sommige plekken weer een beetje toen nemen, is Ian nog steeds bang dat hij later in zijn leven alleen nog maar kan vertellen over hoe geweldig de Rhino’s waren.. Gelukkig doen ze in Matopos een hoop tegen stroperij en ook veel eigen onderzoek, waar ik ruim 20 minuten met hem over heb gepraat. Echt heel interessant.

Nadat iedereen genoeg foto’s had gemaakt zijn we terug gekeerd naar de auto, kregen we een verfrissend drankje en zijn we doorgereden naar de grotten waar prachtige schilderingen te zien zijn. Helaas lag de ingang halverwege een hoge berg, dus moesten we opnieuw klimmen, maar dat was het echt helemaal waard. Ook hier konden we genieten van een prachtig uitzicht en de tekeningen in de grot waren echt schitterend. Ze zijn zo’n 39000 jaar oud, maar waren nog behoorlijk intact. Ian kon ook hier veel verhalen vertellen, want hij heeft zelf met de échte oorspronkelijke inwoners van Southern Africa gewerkt: de bushmen. Ongeveer 45 minuten lang hebben we alle verhalen gehoord over hoe ze leefden, wat hun geloof was, wat de tekeningen betekende en dat het eigenlijk schandalig is dat er nog maar zo weinig Bushmen zijn.. ik kan nu, net als Ian, 6 pagina’s vol schrijven over de bushmen, maar dat zal ik jullie besparen:p mocht je het wel willen weten dan vertel ik je er natuurlijk graag over wanneer ik terug ben J maar dat het een geweldige stam is, daar ben ik helemaal van overtuigd.

Na de opnieuw behoorlijk hevige tocht naar beneden reden we verder nar de plek waar we zouden lunchen. De lunch was echt nog beter dan verwacht, met allemaal heerlijk frisse salades, en met tonnetje ronde buiken reden we verder naar het gamepark. We waren nog geen 2 minuten binnen en zagen al 5 giraffen, hebben even het spoor van 2 zwarte neushoorns gevolgd, namen een korte stop bij een waterplek waar we nijlpaarden konden zien zwemmen en kwamen Daarna op jet spoor van een 2^e groep witte neushoorns. Weer zaten we op zo’n 7 meter afstand van deze prachtige beesten.

Helaas was het inmiddels al bijna 6 uur en moesten we een beetje haasten omdat het park anders dicht zou gaan. Onderweg zagen we nog wat klein wild en een prachtige zonsondergang. Wat wel betekende dat de temperatuur extreem daalde, dus ingepakt in onze truien reden we onder een prachtige sterrenhemel terug naar chipangali. Ik heb echt nog nooit zo veel sterren gezien, amazing!

In de auto heb ik weer een hoop met Ian gepraat over zijn leven, Zimbabwe en de Vic Falls, waar we morgen heen gaan ( =D )

Maar toen we om 8 uur thuis kwamen kon ik alleen nog maar denken aan de heerlijke lasagne die op ons stond te wachten. Ik was echt gesloopt door alle belevenissen van vandaag, dus met een voldaan gevoel van de dag en het eten heb ik mijn bedje opgezocht. Tessa en ik hadden helaas deze nacht weer het baby duty, maar omdat er nu nog maar 1 over is (de zwarte is helaas ook overleden) konden we het in shirts doen. Ik hoefde gelukkig ‘alleen nog maar’ om 8, 2 en 7 uur op, en had Tessa niet eens meer gehoord om 10 uur, want lag al in een diepe coma…

Verhalen over de Victoria falls, komen denk ik morgen, want heb nog 700 foto’s om uit te zoeken haha